00. Prolog

Czuje na ramieniu zaciskającą się dłoń. Wyszarpuje się, a strużka potu spływająca mu po czole wydaje się być powoli wydrążającym się przejściem w skale.

Wie, że zostało mu naprawdę niewiele czasu. Przyspiesza i z myślą nieoglądania się za siebie upada, potykając się o wystający konar.

Odległość maleje całkowicie; czuje, że już zaraz zacznie się dusić. Czarne demony podpełzają do niego, naigrawając się z jego niedoli. Szydzą, śmieją się, wytykają.

Nie patrzy. Nie widzi ich.

Nie może się obrócić; zaczyna powolnym tempem ruszać do przodu, co chwilę raniąc blade kolana o ostre brzegi kamieni i patyków, gdy ręce ślizgają się po mokrym mchu.

Oddycha głośno, niemiarowo, obawa zaczyna wypełniać całe jego płuca.

Nie ma już sił.

Upada na plecy.

Zamyka oczy i przypomina sobie chwile, kiedy naprawdę był szczęśliwy. Wierzy, że upadek do piekła z choć jedną zbawienną myślą mógłby nie być tak bolesny.

Przełyka głośno ślinę, zdając sobie sprawę z tego, że jego umysł spowija czarna kurtyna.

Całkowita pustka.

Ziemia jest śliska i niewygodna, ale dla niego nie ma to już większego znaczenia.

Czuje stęchliznę, a nagły podmuch zimna doskonale uświadamia go w przekonaniu, że to już koniec. Czarne ręce są wyciągnięte wprost ku niemu, pragnąc wziąć w swoją niewolę całe jestestwo.

Ścigające go demony przeszłości skutecznie sprawiają, że postanawia się poddać. Dłoń chwyta go za nogę, a on nie protestuje; w tej samej chwili światłość zalewa całe jego plecy.

Obraca się, wypatrując źródła.

Czysta, hipnotyzująca biel. Mruży oczy, mimo wszystko wyciągając dłoń w jej stronę.

Ciemność walczy, nie pozwala mu na zetknięcie się ze światłem, odciąga.

On sam wyszukuje czegoś stabilnego, grzebiąc mlecznobiałymi dłońmi w brudnej ziemi, po czym chwyta się jakiegoś szorstkiego przedmiotu, który okazuje się jednym z korzeni drzewa.

Postanawia walczyć, ale demony są zbyt silne. Bierze głęboki wdech i zamyka oczy, sięgając jak najdalej ręką w stronę źródła bieli, przygwożdżony do podłoża.

Jego opuszki stykają się ze światłością.

Daje sobie szansę.

***

Niezmiernie się cieszę, że moja przygoda z pisaniem tutaj rozpoczyna się na nowo:) Prolog został napisany już kilka miesięcy temu, jednak jest dosyć specyficzny przez czas teraźniejszy i trzecią osobę, więc może kogoś zrazić; spokojnie, całe opowiadanie będzie pisane klasycznym trzecioosobowym i czasem przeszłym. Tutaj tak sobie zaszalałam po prostu. 
Prolog sprawdziła Patt, za co niezmiernie dziękuję.
Wszystkie zakładki prócz "Bohaterowie" powinny być zaktualizowane, mam nadzieję, że nowe opowiadanie (informacje odnośnie całej historii znajdziecie w zakładce "O historii") przypadnie Wam do gustu bardziej niż to stare i że zostaniecie tutaj na dłużej. Rozdział pierwszy powinien pojawić się do końca przerwy świątecznej, ponieważ już jest niemal cały napisany. I co mi jeszcze pozostało napisać... zapraszam do dodania się do Obserwatorów (musicie zjechać niemal na sam dół) i śledzenia mnie na facebooku, gdzie będziecie mogli być na bieżąco z całą historią, a nawet szybciej: kliknij mnie! Zrobiłam tam mały porządek i zaczynam prowadzić wszystko od nowa, tak więc nie przetrzymuję Was dłużej, buziaki:)